Rozdział 3

                W końcu nastał dzień zaćmienia. Zostało kilka godzin. Szef siedział w pokoju z Albą i jak zwykle mówił coś do niej, chociaż ona nie mogła nic odpowiedzieć, jedynie kiwnąć głową „tak” albo „nie”.

- Nawet cię o to nie pytałem, ale może wiesz, czy są takie wilki… no wiesz, jak ty?

Wilczyca wykonała dziwny gest, który oznaczał, że nie wie.

-  Czy ty w ogóle masz pojęcie o wilkach księżyca?

Tym razem Alba nie wiedziała o co chodzi, pokiwała tylko głową na nie. Brunet był zaskoczony. Zaczął jej opowiadać o narodzinach w dniu zaćmienia, potem o znamieniu, które sama mogła zobaczyć na swojej łapie. Na koniec o najgorszym, przemianie w bestię. Wilczyca opuściła swój śnieżny łeb i posmutniała. Nie wierzyła w to. Po co miałaby stawać się potworem? Nic nie rozumiała, nie widziała celu tej przemiany.

- Ale nie martw się, nie wiadomo, czy to prawda  – pocieszał ją.

                Godziny mijały. Nerwy nie opuszczały ani Szefa, ani Albę. Mężczyzna otworzył okno, aby mieć widok na niebo, na którym właśnie za chwilę miało zajść widowisko. Wilczycę zaczęło boleć znamię na łapie. Czuła, jakby coś je wypalało od środka, a zarazem wbijało w nie tysiące szpilek. Wiła się z bólu, nie potrafiła wytrzymać. Był to ból okropny, połączenie wszystkich możliwych sposobów zadawania cierpienia fizycznego. Po chwili przeszedł na całą kończynę, potem na kolejne, wreszcie rozprzestrzenił się po całym ciele. Łzy mimowolnie wypływały z jej oczu. Alba myślała, że umiera, nie mogła się ruszać. Wydawało jej się, że coś miażdży jej kości. Zakłopotany i przerażony Szef nie wiedział co robić, nie potrafił jej pomóc. Wilczyca zaczęła krwawić z nosa. Na końcu głośno zawyła do księżyca i ból ustał. Wokół niej pojawiło się oślepiające światło, Szef musiał zakryć oczy. Jakby brakowało wrażeń, po pomieszczeniu rozeszły się dziwaczne wibracje, a po nich jakby fala czegoś. Alba zemdlała, a zaraz po niej Szef, wszystko ustało.

                Mężczyzna obudził się następnego dnia z ostrym bólem głowy. Leżał na podłodze, ledwo się z niej podniósł. Miał mroczki przed oczami, które po chwili przeszły. Odwrócił się w stronę klatki, a to co w niej zobaczył wprawiło go w osłupienie. Nie było tam już śnieżnej wilczycy, tej, którą jeszcze wczoraj widział. Nie było tam już nic zwierzęcego, żadnego futra, łap, czy ogona, żadnej bestii. Teraz leżała tam przepiękna, naga, młoda kobieta, około 20 lat. Była człowiekiem, ale tak olśniewającym, jak nikt inny. Miała bardzo bladą i nieskazitelną cerę. Jasne i długie blond włosy opadały jej na ręce i klatkę piersiową. Jej różane, pełne usta idealnie pasowały do delikatnego nosa. Policzki były lekko zarumienione. Kobieta nie była wysoka. Miała zgrabną sylwetkę, gładkie ciało.

                Szef podszedł do klatki i otworzył ją. Następnie wyciągnął nieprzytomną dziewczynę, położył ją na kanapie i okrył kocem. Usiadł obok niej i zaczął głaskać po głowie. Domyślił się, że to była ta przemiana. Niespodziewanie kobieta obudziła się. Spojrzała na niego, potem zaczęła rozglądać się wokół siebie. Wreszcie spostrzegła, że coś jest nie tak. Zobaczyła swoje ciało, to nie była ona. Po pokoju rozniósł się głośny pisk. Brunet zasłonił jej usta.

- Hej! Już dobrze, już dobrze. Jesteś człowiekiem, jak ja.

Wtedy popatrzył jej prosto w oczy, były tak błękitne jak niebo. Nieco uspokoiła się.

- Jak to możliwe? – zapytała się delikatnym głosem. Był bardzo przyjemny i ciepły.

- Nie wiedziałem, że mówisz. Nie wiem, jak to możliwe, ale dowiem się, obiecuję.

- Co ja teraz zrobię? Będę taka na zawsze?

- Nie martw się, zaopiekuję się tobą.

- A tak w ogóle, masz jakieś ubrania?

- Jasne, zaraz ci przyniosę. Wiesz, nie przedstawiłem się. Jestem Misha.

- Dzięki. A ja Alba.

                Razem wypili ciepłą herbatę, wreszcie mieli okazję normalnie pogadać. Rozmawiali o wszystkim, tylko nie o tym, co się wydarzyło. Alba jednak w głębi duszy martwiła się. Co będzie dalej?